ΟΙ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΕΠΕΚΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΑΚΕΣ
ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΣΤΡΥΜΟΝΑ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
Γράφει ο Νικ. Σκαρλάτος
Από τον 1ο μ.Χ αιώνα υπάρχουν ιστορικά τεκμήρια, τα οποία αποκαλύπτουν την ύπαρξη λαών, που μιλούσαν γλώσσες, οι οποίες συγγένευαν μεταξύ τους. Οι λαοί αυτοί ή φύλα, ήταν εγκατεστημένοι από τις ακτές του Ατλαντικού μέχρι τις Ινδίες, γι’ αυτό και αποκαλούνται Ινδοευρωπαϊκοί. Η προέλευση των γλωσσών, που μιλούσαν οι Ινδοευρωπαϊκοί αυτοί λαοί, όπως εκτιμάται, ανάγεται σ’ ένα κοινό πρόγονό τους, την πρωτο- Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, η οποία ομιλούνταν στην Ευρασία πριν από 6.000 χρόνια.
Η πρωτο-ινδοευρωπαϊκή αυτή γλώσσα, αναπτύχθηκε πιθανόν από τις γλώσσες, που μιλούσαν κοινότητες κυνηγών και ψαράδων στην περιοχή του Πόντου και της Κασπίας, οι οποίες σταδιακά, με την εξημέρωση του αλόγου και την εκμετάλλευση της ανοιχτής στέπας, άρχισαν να επεκτείνονται δυτικότερα προς τη Βαλκανική, την υπόλοιπη Ευρώπη και την Ασία.
Ο κατακερματισμός της Βαλκανικής, τα μεταγενέστερα χρόνια, περιλάμβανε τις ευρύτερες «εθνοτικές» ενότητες των Θρακών, των Δακών, των Γετών και των Ιλλυριών, οι οποίες με τη σειρά τους υποδιαιρούνταν σε αναρίθμητες μικρότερες φυλές και φυλετικά μορφώματα. Αυτό όμως, που απασχολεί συχνά τους σύγχρονους επιστήμονες είναι η ακριβής γεωγραφική τοποθέτηση αυτών των φυλών και η ένταξή τους σε μια μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα ή η σχέση τους με λαούς, που φέρουν τα ίδια ονόματα, στη γειτονική Μικρά Ασία.
Οι Θράκες, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες, ήταν ένα πολυπληθές Ινδοευρωπαϊκό φύλο, χωρισμένο σε πολλές αυτόνομες πληθυσμιακές ομάδες, με ιδιαίτερα τοπικά ονόματα. Το φύλο αυτό, το οποίο περιγράφει ο Ηρόδοτος ως το μεγαλύτερο και πολυπληθέστερο στη γη μετά τους Ινδούς, που κατοικούσε στο ανατολικό ήμισυ των Βαλκανίων, δυστυχώς δεν έχει αφήσει κανένα σύγχρονο απόγονο της γλώσσας του. Μόνο δύο επιγραφές, αμφισβητούμενης και αυτές ερμηνείας, περιορίζονται σε σχόλια για ονόματα φυτών, ενώ υπάρχει και μια αφθονία ονομαστικών στοιχείων, ονόματα λαών και τοπωνύμια. Είναι γνωστό όμως, ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τους Θράκες και τους Δάκες ως ειδήμονες στα θεραπευτικά φυτά. Κύριες βέβαια ασχολίες τους ήταν η γεωργία, η κτηνοτροφία, το κυνήγι και η μεταλλουργία.
Στα προϊστορικά χρόνια οι Θράκες είχαν επεκταθεί στο μεγαλύτερο μέρος της Βαλκανικής Χερσονήσου, ενώ Θρακικά φύλα είχαν καταλάβει διάφορα νησιά του Αιγαίου, όπως τη Θάσο, τη Σαμοθράκη, τη Λήμνο και τη Νάξο. Από τους μύθους και την παράδοση, προέρχεται επίσης και η θεωρία ότι οι Θράκες επεκτάθηκαν κατά την προϊστορική περίοδο στη Θεσσαλία, τη Φωκίδα, τη Βοιωτία και την Αττική, προ της εμφανίσεως ακόμη των νεότερων Θεσσαλικών οικογενειών.
Η ιστορική καταγραφή των Ινδοευρωπαϊκών φύλων αρχίζει κυρίως από τη Μ. Ασία, όπου εκεί εμφανίζονται οι πρώτες ιστορικές πηγές και εντοπίζονται τα πρώτα ίχνη πήλινων πινακίδων και επιγραφών. Κανένας δεν αμφισβητεί σήμερα, ότι οι Θράκες υπήρξαν στην Βαλκανική από την εποχή του σιδήρου, διότι είναι γνωστό ότι τόσο αυτοί, όσο και οι Δάκες είχαν συγκροτήσει εντυπωσιακά και ισχυρά βασίλεια πριν κατακτηθούν από τους Πέρσες, τους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους. Η χρυσή Θρακική εποχή εμφανίζεται κατά την περίοδο άνθησης του κράτους των Οδρυσών, που άρχισε τον 4ο π.Χ αιώνα, ενώ της Δακίας κατά την περίοδο της βασιλείας του Βυρέβιστα τον 1ο π.Χ αιώνα, ο οποίος πέτυχε να θέσει υπό την ηγεσία του το μεγαλύτερο μέρος των βορειοανατολικών Βαλκανίων.
Οι ιστορικές πηγές, εμφανίζουν κατά τα μέσα του 7ου π.Χ αιώνα, τους Θράκες ως εχθρούς των Ελλήνων, όταν αυτοί απείλησαν την αποικία τους τη Θάσο, ενώ ακόμη νωρίτερα, στην Ιλιάδα, αναφέρονται από τον Όμηρο ως συμπαρατασσόμενοι με τους Τρώες. Είναι βέβαιο όμως, ότι για τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδος, όλα τα άλλα Ελληνικά φύλα θεωρούνταν ως Βαρβαρικά.
Από την εποχή των Πρωτο –Ελλήνων 2.500-1.900 π.Χ και των Αρχαίων Ελλήνων μέχρι σήμερα, όπως υποστηρίζει ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Σταύρος Θεοφανίδης, με βάση τη δημογραφική προβολή της γνωστής εξίσωσης P1=P0(1+ε)t, (όπου Ρ1 = ο σημερινός πληθυσμός των Ελληνογεννών, Ρ0 = οι Πρωτο-Έλληνες, ε = ο ετήσιος ρυθμός προόδου των Ελληνογενών και t = 4.000 έτη), εκτιμάται ότι τα 320 περίπου γένη και φύλα Ελληνικής καταγωγής, που αναπτύχθηκαν σ’ όλη την υφήλιο, ανέρχονται σε 94.000.000 Ελληνογενείς κατά την πιο συντηρητική υπόθεση. Όλη επίσης η λεκάνη της Μεσογείου είναι γεμάτη από Ελληνικότατα τοπωνύμια, ενώ ακόμη και η Ήπειρος μας, η Ευρώπη, έχει όνομα Ελληνικό.
Τα ευρήματα ανθρώπινων οστών προ 10.000 ετών στη Μακεδονία και τη Θράκη (Πετράλωνα) αποδεικνύουν την αυτόχθονη προέλευση των Πρωτο –Ελλήνων Πελασγών, οι οποίοι γίνονται αργότερα, όπως φαίνεται από τις επιδόσεις τους, οι δημιουργοί του πρώτου παγκόσμιου πολιτισμού. Η πρώτη γραφή, όπως προκύπτει από πινακίδα που βρέθηκε στο Δισπηλιό της Καστοριάς στη Μακεδονία, η οποία εξετάστηκε με τη μέθοδο του άνθρακα 14 (C14) και βρέθηκε ότι γράφτηκε στα 5.260 π.Χ, δείχνει την πρωτιά των Πρωτο - Ελλήνων Πελασγών στη σφηνοειδή γραφή. Οι Πελασγοί, Πρωτο – Έλληνες, όπως είναι γνωστό, ξεχύνονται από τη Μακεδονία και τη Θράκη προς όλες τις κατευθύνσεις Ανατολή – Δύση – Βορρά – Νότο, με οδηγό τις πρώτες παρθενικές τους γνώσεις της Γεωγραφίας, της Αστρονομίας, της Γεωμετρίας, της Αριθμητικής και της ναυσιπλοϊας. Οι θεμελιωτές όλων αυτών των επιστημών έχουν ονόματα Ελληνικά και όπως είναι λογικό, μεταδίδουν με την επιστήμη τους την Ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Με τους μακρογεωγραφικούς όρους των πρώτων Ελλήνων Πελασγών ονοματίζονται η Ευρώπη, η Ασία, η Μεσόγειος, η Θράκη, η Μακεδονία, ο Βόσπορος, η Ιωνία, ο Ατλαντικός Ωκεανός, η Βρετανία, οι Άλπεις και άλλες περιοχές του πλανήτη. Δεν είναι ακόμη τυχαίο ότι όλα τα σημαντικά γεωγραφικά τοπωνύμια, στα οποία γεννήθηκε αρχικά ο πολιτισμός, (Αιγαίο, Κρήτη, Μεσοποταμία, Τίγρης, Ευφράτης, Αίγυπτος, Συρία, Τύρος), όπως και τα ονόματα των σημαντικότερων Επιστημών (Μαθηματικά- Γεωμετρία- Αστρονομία κλπ) είναι Πελασγικά. Πολλοί ακόμη επιστήμονες, όπως ο R. Graves, υποστηρίζουν ότι το πρώτο Φοινικικό αλφάβητο είναι παραλλαγή του Πελασγικού και διαδόθηκε από τους Φοίνικες, για την εξυπηρέτηση των συναλλαγών τους. Όλες επίσης οι λέξεις που αναφέρονται στο αλφάβητο, τη γραφή και τη γραμματική έχουν Πελασγική / Ελληνική προέλευση, όπως: school, Hieroglyphics, Grammar, Syntax, Lexicon, Prologue, Dialect κλπ., ενώ όλες σχεδόν οι ονοματοδοσίες των Επιστημών προέρχονται από Πελασγικά/ Ελληνικά ονόματα, όπως ιστορία, φιλοσοφία, Μαθηματικά, Γεωμετρία, Αστρονομία, Φυσική, Λογική κλπ.
Τα πρώτα σχολεία, Λύκεια και Ακαδημίες, λέξεις που χρησιμοποιούνται παγκοσμίως, δημιουργήθηκαν από τους Πελασγούς /Πρωτο – Έλληνες στα ιερατεία, όπου οργανώθηκαν και οι πρώτες τράπεζες ανταλλαγής πληροφοριών με τους χρησμούς , τις φρικτορίες κλπ. Οι πρώτοι επίσης παγκόσμιοι μαθηματικοί όροι και οι πρώτες μαθηματικές έννοιες είναι Ελληνικότατες (arithmesis, asymptote, base, center, circle, difference, dual, dynamics, logarithm, hour, elasticity, theorem, one, cento/cents κλπ), ενώ η πρώτη γνωστή μαθηματική εξίσωση είναι Ελληνική. Πρόκειται για την εκπληκτική εξίσωση του Τειρεσία, η οποία επεξηγεί το μέγεθος και τον επιμερισμό της συνολικής ηδονής στον αντρα και τη γυναίκα κατά την ερωτική λειτουργία /δημιουργία: ΣΗ=ΑΗ+ΓΗ (10=1+9), όπου ΣΗ = Συνολική ηδονή, ΑΗ= Αντρική ηδονή και ΓΗ= Γυναικεία ηδονή. Ήταν κατά τη μυθολογία ο μοναδικός άνθρωπος, που είχε την ικανότητα να δώσει απάντηση στο φοβερό δίλημμα του Δία και της Ήρας, γιατί δοκίμασε φυσιολογικά και τις δύο εμπειρίες, ως άντρας και γυναίκα.
Οι αρχαιολόγοι σήμερα, μπορούν να παρακολουθήσουν τη βαθμιαία εξέλιξη των παλαιότερων νεολιθικών οικισμών στα ανατολικά Βαλκάνια μελετώντας τα μεγάλα «τέλλ», τα οποία είναι πυραμιδοειδείς λόφοι, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από γενιές συνεχούς εγκατάστασης εποίκων, από την έκτη κυρίως χιλιετία. Στην κορυφή των λόφων αυτών, πάνω στα ερείπια των παλιών, κτίζονταν συνήθως διαδοχικά οι νέες κατοικίες αρχοντικών κυρίως οικογενειών. Από τη διαδοχική οικοδόμηση των εδαφικών στρωμάτων αυτών των «τέλλ», τα οποία δημιουργήθηκαν από την εγκατάλειψη και καταστροφή των οικισμών, λόγω επιθέσεων που δέχονταν οι κάτοικοι τους απο εισβολείς ή διάφορες επιδημίες, που τους υποχρέωναν να βάλουν φωτιά στις κατοικίες και τα υπάρχοντά τους για απολύμανση και την επανίδρυσή τους στη συνέχεια με επανεγκατάστασή των κατοίκων τους ή εγκατάσταση εποίκων, διαπιστώνεται ότι κατά την τελευταία μεταναστευτική φάση εισέδυσαν στην περιοχή του κάτω Δούναβη, πληθυσμοί εισβολέων από τη στέπα του Πόντου. Οι επιδρομείς αυτοί εγκαινιάζουν και την πρώιμη εποχή του ορειχάλκου στα Βαλκάνια εισάγοντας μια πολύ πρώιμη μορφή Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας, μεταξύ των γηγενών πληθυσμών της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Μετά τη συγχώνευση των γηγενών με τους Ινδοευρωπαίους εισβολείς, άρχισαν τελικά ν’ αποκρυσταλλώνονται, ως την ύστερη εποχή του ορειχάλκου και οι κύριες εθνοτικές ομάδες των Βαλκανίων, οι οποίες εμφανίζονται στην πρώιμη ιστορική εποχή, ως Θράκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου